Hayal Kırıklığı Gözyaşı Dünyanın Bütün Kötü Duyguları~~

Böyle bir günü yaşamayacağımı söylemiş olsaydı birileri onlara asla inanmaz kulaklarımı tıkardım.

Saçmalamayın olur mu hiç öyle şey derdim.
Ama yaşıyorum işte yaşıyorum lanet olsun! En sevdiğim, en güvendiğim, kardeşten ötem dediğim, istese canımı vereceğim insan... O bile bana bunu yaptıysa artık herkes her şeyi yapar ki. Ne anlamı var o zaman yaşamanın, ne anlamı var bu lanet dünyanın! Niye yaşıyorum ki o zaman ben..
Kimseye güvenemeyeceksem ne diye yaşıyorum?
Bu mu yani bu hayatın kuralı! Kimseye güvenmeyecek, herkesi kullanacak mısın? Kimseye değer vermemek mi gerekiyor? Kimseye sırtını yaslamamak mı?

Anlamıyorum.. Böyle olmak zorunda mı her şey!
-Nefes almak bu kadar zor muydu önceden de?-
 İlk defa yaşamadım bunu.. Çok sevdiğim yıllarca aşkım, ömrüm, canım, çocuklarımın babası olacak adam dediğim insan da yapmıştı bana bunu.. O da beni böyle sırtımdan vurmuştu. Acınası, zavallı bir halde bırakıp çekip gitmişti..
Ama o zaman dostlarım vardı yanımda.. Herkes gitse de hep yanımda olup bana destek olacaklarını düşündüğüm insanlar .. Şimdi anlıyorum ki onlar da yokmuş ki dost değil dost sandıklarımmış onlar da.. Ufacık bir şeyde çekip gidebilir, beni anlamadan yargılayabilir, kalemimi kırabilirlermiş. İnsanlar menfaatleriniz çelişmediği sürece iyilermiş, onların işine yaradığınız sürece...

Bu hayata yalnız geldik ve yalnız öleceğiz öyleyse yalnız da yaşayabiliriz diyenlerin bu sözleri neden söylediklerini şimdi çok daha iyi anlıyorum.. Bu hayat sevgi, arkadaşlık ve dostluklara izin vermiyor. Bunlar yalnızca birkaç kavram içi boş..

Yıllarca yalnızca kendimi kandırmışım. Benim onları sevdiğim gibi onlar da beni sever, menfaatsiz, yalansız, en saf haliyle, kalplerinin en derinleriyle diye düşünmüştüm ama yanılmışım hem de çookk yanılmışım...

Şimdi masamın başında oturmuş gözyaşlarımı içime atarak -bazen de elimin tersiyle silerek- yazıyorum bir şeyler.. Neden, niye ve kime yazıyorum bilmiyorum ama yazıyorum iştee..
Belki belki bir gün bu yazıya denk gelir de içimi nasıl acıttığını anlar diye geçiriyorum bir an içimden.. Sonra görse de asla anlayamaz diyorum.. Bu hayal kırıklığı, bu kalp kırıklığı, bu acı.. Anlatılmaz, anlaşılmaz ki öyle bir iki kelimeyle..

Çok sevdiğim, en değer verdiğim, kardeşim, aşkım, dostum dediğim insanlar hepiniz ama hepiniz kırdınız beni.. Artık hiç kimseye bağlanmak yok, inanmak yok, sevmek yok.. Artık hayatımda kimseye yer yok...


"Kaybolan yıllarımdan vazgeçtim. Şimdi biri bana insanlara karşı kaybettiğim güvenimi geri verebilir mi?" sözünü tek tek haykırıyorum hepinize.. Gerçekten verebilir misiniz??

Evet Benim Can Kırıklarım Var!

Görsel:http://www.bildir.net/wp-content/uploads/2012/10/karakalem-calismalari-14.jpg
Gözyaşları ve Hüzünle

MyReal